වැටෙනකොට තුරු පතක් වියලී
දැනෙන දුක මහ පොලොව උසුලයි
පිපෙනකොට මල් කැකුළු හිනැහී
සුළඟ දිවැවිත් සුවඳ අහුලයි
අහස දුර යැයි කියා කීවද
වහින වැහි බිඳු පොළොව සනසයි
විටෙක නැවතී හිතල බැලුවොත්
සියල්ලම මේ හරිම පුදුමයි
ඊයෙ තිස් එක රැයේ සැණකෙළි
සිරිය මැද හද සිදුරු කෙරුනා
බියව සිය බිජු අහිමි වේයැයි
කිරල මව් මහ හඬින් හැඬුවා
සද්ද මැද සියොළඟම වෙව්ලා
කණාමැදිරියො පහන් නිව්වා
බලා මල් වෙඩි ඉපිල්ලී සිත
පැටික්කී මගෙ මිදුලෙ නැටුවා
නින්ද නැති නෙත් බලෙන් පියවා
ඇහැරගෙන මුළු රැයම ගෙව්වා
සතුට දුක යන අන්ත දෙක මැද
මසිත මට හිමි ඉසව් සෙව්වා
පමා වී මුත් පුරුදු පාරෙන්
අරුණ පළවෙනිදා ව හෙව්වා
හරිම නිහඬයි සැවොම නිදි
හිමිදිරිය සැනසුම් සුසුම් හෙලුවා
හුඟක් දේ කිව් තවත් වසරක
නිමාවක් සනිටුහන් කෙරුනා
නැතත් වෙනසක් අදට ඊයෙන්
කිරිබතක් මං ඉතින් හැදුවා
යාන්තම් අනිතිම සුමානේ
කොහොමහරි මං ගමට දිව්වා
හුස්ම ගන්නට ඇහැකි දැන්නම්
අම්ම තාත්තගෙ මූණ බැලුවා
අහිමි හිමි මැද රිදෙන හිත ගෙන
වහින වැස්සට තබා කඳුලක
වටහගනු බැරි කප්පරක් දේ
පවන් රැල්ලට මුදා සුසුමක
අහිංසක හෙට දිනෙක හසරැලි
පිපෙන කුසුමෙක තබා තුරුහිස
ඉතින් අපි මේ විඳිනු ඇත්තේ
රසම නොවෙදෝ එකම දිවියක....
ජීවිතයම සිහිනයකැයි කියා සිතෙනවා....
ReplyDeleteඅපූරු පද පෙළක්
බොහොම ටැංකිව් නමී
Delete