දෝත දිගු කර මහා කන්දක්
වහින වැස්සක් බදා ගත්තට
හිනා වීගෙන වැටෙන වැහි බිඳු
නොයිවසිල්ලෙන් එකතු කෙරුවට
සේදි සේදී දියව හදවත
එකම හුස්මට නාය යනකොට
සබඳ ප්‍රේමය යැයි කියන්නේ
නිහඬවම ඉඳ නැසී යාමට ...
ලොවෙන් සඟවා අසුන්දරකම්
මූල මණ්ඩල ඔසව ගත්තට
පොලෝ ළමැදේ පැලුම් අතරින්
සිහිල් උල්පත් ගලා හැලුනට
පර මලක් වියළුණු පතක් හැර
පොළොවකට වෙන ලැබුනෙ මොනවද
සබඳ ප්‍රේමය යැයි කියන්නේ
නිහඬවම විඳ දරා ගැනුමට ...
කහ ගැහී ගිය ඉපල් නටු අග
විහඟ සමනල නෙත් නොදැක්කට
යන වගක් නොකියූ වසන්තය
ගියා මිස ආපහු නොආවට
සැහැසි හිරු වියලවපු හද බිඳ
පත් සියල්ලම බිමට වන් විට
සබඳ ප්‍රේමය යයි කියන්නේ
නිහඬවම හිඳ අත් හැරීමට ...
මේඝ දුතයො ඇවිත් කළුවට
වසා අහසම හිත රිදෙව්වට
තැනින් තැන දිලි තාරකා එලි
ඉඟිමරා ලොකු කතා කිව්වට
වලා අතරින් ඇබින්දක් හරි
හොයාගෙන ඉඩ දිලෙනවිට සඳ
සබඳ ප්‍රේමය යැයි කියන්නේ
කඳුළු අතරින් සිනාසීමට ...
No comments:
Post a Comment