Monday, November 30, 2020

142. තියා යන්න දුක














තියා යන්න ළඟ දරාගන්න දුක හිතට හැකී
කියා දෙන්න ආදරේ තරම මට අයිති නැතී
නිවා ගන්න හිත පියා ගත්ත ඇස් මතම රැඳී
හිනා වෙන්න ඔබ බලා ඉන්න මට එයම ඇතී

හුස්ම පුරාවට ඇවිළි ඇවිලි දුක් විඳින සුසුම්
නින්ද හොරාගෙන ඇහැරි ඇහැරි ඉකි බිඳින හැඟුම්
එක්ව බෙදාගනු පිණිස බලා ඉමි හදෙහි රිදුම්
මන්ද පමාවන කරුණ හිතාදර සඳෙහි කැළුම්

කණාමැදිරි එළි අග්ගිස්සක නෙත් කෙවෙනි දිවේ
කඩාවැටෙන තරු කැබිලිත්තක සිත පැතුම දැවේ
තියාගත්ත හිස උරහිස්සක මුදු සිසිල මැවේ
පියා ගනිමි ඇස් ඔබෙ ආදරයෙන් මහද නිවේ.
(පින්තූරය අන්තර්ජාලයෙනි.)

Tuesday, November 24, 2020

141. මේත් ඉතින් ඇති
















යාන්තමින් මුව සිනා පුරන විට බලා මදෙස නෙත් කොනින්
කාන්දමක් සේ ඇදී ගිහින් හිත නවතිනවා ඔබ ලඟින්
වාන් දොරටු හැර අනන්තයට සිත වාන් දමද්දීත් පෙමින්
හාද්දකින් කම්මුල සනසන්නට වරම් නොමැත මට ඉතින්
 
මෑත් වෙමින් අතු අගින් පිපෙන සුදු අරලිය සුවදක් වෙමින්
ආත්මයක් ගානේ අපි හමුවුණු සුවද තියෙයි හිත ළඟින්
කාත් කවුරුවත් නොමැති මගේ ලොව කළුවර හීනෙට ලොබින්
මේත් ඉතින් ඇති ගෙනා එළිය බිඳ හුස්ම නිවෙන්නට කලින්
 
ප්‍රාර්ථනා දියවෙලා මියෙන තරු අහස් ගඟේ සැඟවෙමින්
හීන් හඬින් ඈ රහස් කියනු ඇති ඔබේ සවන හැප්පෙමින් 
දෑස් පියන් වෙත සඳ දිය බින්ඳක් අරන් අපේ හීනයෙන් 
ඈත් වෙලා යමි මාත් කොහේ හරි අහිමි ප්‍රේම මන්දිරෙන්
(පින්තූරය අන්තර්ජාලයෙනි.)

Friday, November 13, 2020

140. වෙනස



















කාලයක් මල් දුන්න තුරුහිස් හිස් අතින් අසරණ වෙලා
ලෝකයක් දුන් පාට සේරම වැටී ගසමුල වැතිරිලා
හීනයක් දෝ හිතෙන තරමට මතකයන් සිත ගොළු වෙලා
ආදරෙන් ළඟ හිටිය කවුරුත් නෑ ලඟින් අද වෙන්වෙලා 

දුක දැනෙන්නට පටන් ගත්තම ඉගිල සිතුවිලි මහ දුර
සැප කියාගෙන ලඟට ගත් දුක දියව යයි නෙත් තෙත් කර
නොම දැනෙන්නට වෙන් වුනා මිස සැවොම හෙමිහිට මගහැර                
හිත හදන්නට කවුරුවත් නෑ පෙනෙන මේ ගහ කොළ හැර 

මග බලන්නට මග කියන්නට සෙනෙහසින් සිත අරුමැතී
තනි රකින්නට නපුරු කාලෙට කිසිවෙකුත් නම් ළඟ නැතී
හිස තමුන් තම අතට බාරයි එය සැබෑවම වනු ඇතී
හද බිඳින්නට නිසල වනයක වැටෙන පිණි බිඳුවත් ඇතී.

Tuesday, November 10, 2020

139. මතකයන් මට දෙන්න
















මල් යාය ඔබ ගන්න
මල් සුවඳ මට දෙන්න
තරු අහස ඔබ ගන්න
තරු එළිය මට දෙන්න
ගංගාව ඔබ ගන්න
ඒ සිහිල මට දෙන්න
හෙට දවස ඔබ ගන්න
අතීතය මට දෙන්න...

සීත පවනැලි මතින්
නිවෙන හවසක හෙමින්
දෑස බොඳවුන හැඟුම්
තාම ඇත අප නමින්
නිමාවක් නැති ලෙසේ
තාම උපදින හිතේ
ආදරේ ඔබ ගන්න
මතකයන් මට දෙන්න...

වහින වැහිකැට වගේ
ගනිනු කෙලෙසද සිතේ
ආදරේ ඒ වගේ
හුස්ම පොද එහි තියේ
හිනා මල් වැහි අපේ
තාම සුවඳයි හිතේ
ඒ සිනා ඔබ ගන්න
මතකයන් මට දෙන්න... 

Monday, November 9, 2020

138. මන්දාරී














නෙතට අවිවේකයි
සිතද අවිනීතයි
දකින තුරු මඟ බලනා
සිහිනයක සැරි සරනා
නෙතට අවිවේකයි...
සිතද අවිනීතයි... 

ඇඳුරු ලා වැහි වහින මන්දාරමේ
සසල සිතුවිලි ගැහෙන නිස්කාරනේ
පෙනී නොපෙනී හිඳින් නෙත්මානයේ
දිදී උණුහුම බිඳක් ....
මගේ මන්දාරී... 

රෑට තරු ඉකිබිඳින ගිම්හානයේ
පාලු හදකට ඔබම විය කාරණේ
පුරුදු ලෙන්ගතු කමට සංසාරයේ 
වෙන්න සඳ දිය බිඳක්
හැකිද මන්දාරී....

නෙතට අවිවේකයි
සිතද අවිනීතයි
දකින තුරු මඟ බලනා
සිහිනයක සැරි සරනා
නෙතට අවිවේකයි...
සිතද අවිනීතයි...

Wednesday, November 4, 2020

137. රොබරෝසියා

සනසන්න සුළගේ ඈ වෙත ගිහින්
ඇගෙ සවන රහසක් කියා
වැව රවුම පිරිලා ආයෙත් පිපී
ඇගෙ රෝස රොබරෝසියා
මේ පිපෙන මල් ගානෙ
බිම වැටෙන පෙති ගානෙ
මං ආදරේ යැයි කියා...

කන්දක් තරම් හීන පිපුනා හිතේ
පැතුමක හෙමින් ඇස් පියා
වැව් දියට අත හැරපු දා ජීවිතේ
හැඬුවාලු රොබරෝසියා

හැරයන්න ලෝබයි අදත් ඇත්තමයි
මල් සුවඳ හිමි නෑ කියා
එක්වන්නෙ නැති බැව් සැබෑ පෙම්වතුන්
දන්නේලු රොබරෝසියා

පවසන්න සුළගේ ඈ හට හිගින්
මං ආදරේ යැයි කියා
මොහොතක් දුරින් ඉන්න අපෙ ආදරෙන්
මට හරිම ලෝබයි කියා...

Inspired By:
සේපාලිකා මල් වෙත පැමිණි ඔබට බෙහෙවින්ම ස්තුතියි. ඉඩක් ඇත්නම් ඔබේ අදහස මෙහි තබා යන්නත් අමතක කරන්න එපා. මුහුණු පොතෙන් මගේ කවි පිටුව කියවන්න කැමති අයට ( මෙතැනින් ) පිවිසිය හැකියි.