179. නිමාවන තව දිනක්

උදුවප් මහේ අගින්
නිමාවන තව දිනක්
තත්පරෙන් තත්පරේ
ගෙවී යයි..

 
හුරුපුරුදු ලතාවෙන්
ජීවිතේ රළ පේළි
සංසාර වෙරල වෙත
පියමනියි...

 
කහපාට අත්හැරී
රතුපාට වූ හඳක්
හිස් අහස මැද්දෑවෙ
නිසසලයි ..

 
තරු සොයා ඉගිල්ලුන
දිග අහස් කූරකින්
ගිනි ගතිපු මල් රේණු
බිම හැලෙයි...

178. පොළොවක් වී

සුවඳ සුළඟට දී
පැහැය අහසට දී 

රසය බිඟුනට දී 

ඵලය ගසටම දී 

 

මිලින වී පරවී 

වැටෙන දිනයකදී 

වැළඳ ගමි නොරි දී  

ඔබව පොළොවක් වී!

177. වැස්ස

විසික් කර මට කුඩේ ඔයා තෙමි තෙමි බැස්ස 

ඉගිල් ලුන බස් රතේ පළාතෙම මඩ ඉස්ස 

අහස කුස වසා කළු වලා පෙළ එලි බැස්ස 

මතක් කර කර ඔයා අදත් දවසම වැස්ස! 

නවත් වන්නෙම නැතුව එන සීත මදනලේ 

පහත් කරගෙන දෑස ගුලි ගැසෙන කළුවරේ 

පසක් කරමින් සෙනෙහෙ උතුරුවන හදවතේ

හුඟක් මල් පිපෙයි දැන් අපේ වතුසුදු පැලේ 

වෙන්ව ගිය ආදරේ හිමිකමක් නැති කමට 

හිස්ව ඇති ජීවිතේ හැඩගැහෙන තනිකමට 

ඇත්ත ටම පසුතැවෙන සමහරක් දවසකට 

මල් අතර පෙනෙනවා ඔය මූණ එකදිගට!

176. වැහි

තියාගෙන අඳුරු පැහැ වලා සිය තුරුලෙහී 

කියා ගනු බැරි කඳුළු කවියකිය අහසෙහී 

එවා සිය සුසුම් වැල් සුළං කෝඩෙක මෙහී 

දරා ඉන්නට බැරුව හවස් වෙනකොට වහී 

ඇට මිදුළු කකියවන අකුණුසැර ඉදිරියෙන් 

පෙති සිඳුණු රෝස මල් බිම බලයි සීරුවෙන් 

බැරි මටයි මිදෙන්නට තවම මේ හීනයෙන් 

මට පුදුම ඔයා ගැන වෙනස් වුන ලේසියෙන් 

ආ මගින් හැරී අප, අප නමිනි වෙන් වුනේ 

ආ දරෙන් අසීමිත ඇන්ද රූ බොඳ වුනේ 

යා නොහී තව දුරක් මා ඉතින් නැවතුනේ 

ඒ මතක මල් මතින් ඔයාමද නික්මුණේ 

ආකහේ මා වගෙයි පාට ටික හේදුණූ 

කමක් නෑ ඔබට වත් ඇඳෙයි නම් දේදුණූ 

රිදුම් දෙන කඳුළු ළඟ හීතලේ මියැදුණූ 

පුච්චනව බඩ පපුව තේ එකත් අද උණූ

174. තාම මගෙ අහසයි ඔයා

ගිලිහිලා මල් පෙති වැටෙද්දී හදිසියෙන් ආ සුලඟක 

තනිවෙලා සුසුමක් එතෙද්දී වෙන්ව යන මල් සුවඳක 

බොඳ වෙලා ගිය අකුරු අස්සෙන් මතුවෙලා ආ මතකෙක 

හමු වුනා ඔබ අදත් කවියක ලිව්ව ඉස්සර දවසක 

සැඟවිලා යන විට ලොවෙන් තනිවුන හිතයි හිත හිමි මමයි 

හිනැහිලා ඉන්නේ කෙසේ ඔබ තාම ඉස්සර වගෙ තමයි 

ඉතිරිලා සෙනෙහස ඉතින් කවි ගෙතුනෙ ඔබටම විතරමයි 

මගෙ වෙලා ඔබ හිත පුරාවට සිටි අතීතය දැන් දුරයි 

හිර කරන් හිත බැඳි සෙනේ අපෙ මතකයේ කඳුලක් තියා 

සමු අරන් මවෙතින් මිදී ඔබ වෙන්ව දුර අහසට ගියා 

තටු විදන් රිසි ලෙස ඉගිල්ලී යනෙන විට නව මං සොයා 

මම බලන් ඉමි සෙනෙහසින් තවමත් මගෙ අහසයි ඔයා.

(පින්තූරය අන්තර්ජාලයෙනි.)

172. දිනේවා මාගෙ හිමි සඳු

ආව මග මේ සසර ගමනෙහි පිරූ පින් බොහො බව මම 
ආයෙ ආයෙම පසක් වේ මට ඔබේ සෙනෙහස දුටුවම
දෝව ගෙන හිත ඔබේ සුවඳින් ලබා ලොව්තුරු සුවයම 
බාර ගමි හැම දේම සතුටින් ඔබට දී ජීවිතයම 

ගලා සෙනෙහස සතුට සැනසුම උණුසුමින් පිරි කැදැල්ලේ 
සිනා කිරිකැටි වදන් සුරතල් ගලාගෙන යන නිදැල්ලේ 
බලා හිනැහෙමි නිවෙමි සැනසෙමි නිබඳ සොම්නස් සදැල්ලේ
පියා ගෙන නෙත් ඔබේ සෙවනේ ගෙවී යන හැම ඇසිල්ලේ 

නිතින් වෙහෙසී සිතා අපි ගැන අපට සැප සම්පත් සැදූ
හදින් උතුරා සෙනේ ගඟුලක් නිබඳ අප වෙතටම පිදූ
ඉතින් එළැඹෙන උපන් දිනයෙහි පැතුම් සහසක් සිත රැඳු
සුවෙන් සතුටින් සැපෙන් සැමදා දිනේවා මගෙ හිමි සඳු !!!

170. කැලේ පිපුණ මල

වැවෙන්නට ගේ ළඟ පත්තියෙ වරම් නොම ලැබුනා වුනත් 

ලබන්නට සැලකිළිද පැසසුම් අරන් ආ පින් මදි වුනත් 

නැගෙන්නට හිරු එන වෙලාවෙදි අලුත් දවසක් ගෙන තවත් 

බලන්නට ලස්සන නොවේදෝ කැලේ සුපිපුණ මේ මමත් 

සිඹ බලන්නට සුවඳ බින්දක් නැතිව දුටු දුක හීනය  

හිමි කමක් සුවඳක නොවේ නම් එය ඉතින් නොලැබීමය 

කල පවක් වේ නම් අතීතයෙ එය විදින්නට වේමය 

සැන සුමක් වේ නම් හිතට එය සියළු දේ ඉවසීමය 

අත හරින්නට බැරි දෙයක් ලොව තිබේ යැයි සිත සැකහල 

යළි බිඳින්නට බැරි ලෙසින් සිත අබිමනක් මට එක්කල  

නිම කරන්නට බැරි සෙනේහෙන් සුපිපි සිත මන් මත්කල  

මම බලන්නට නොවැරදිම එයි මගේ ප්‍රේමය සමනළ 

169. මගේ ළඟ නවතිනවද

කොළඹ අහසින් බැහැල යන ඉර තියා තව දිනකට තිත

දියඹ නොදැකම අඳුර තුරුලෙහි පියා සැනසෙනවා නෙත
කළඹ මින් හද සසල සිතුවිලි අතීතෙක නැවතුනු හිත
නිහඬ වම දුක දරා වැළපෙයි තියා ළඟ කඳුලක තෙත

 

හෙලා වැව් දිය මතට හසරැල් හැපීගෙන සුළඟෙහි මඳ
වලා අතරින් මිදී ටිකකින් ඇවිත් හිනැහෙන විට හඳ
විලාපෙන් රෑ රැහැයි සුසුමක් හදේ බිඳෙමින් යන සඳ
ගලා විත් සඳ එලිය වගෙ නුඹ මගේ ළඟ නවතිනවද

 

අහස ඔබ නොම පෙනෙන නිම් හිම් තවම මට ඉස්සර වගේ
පහස තරු කැකුලියන් අපමණ සිනා සී ඔබ යන මගේ
ඉවස ගෙන හිත තවම වදවෙන සෙනෙහෙකට ගිය හිතුමතේ

දවස අහවර කරමි ඉවකර සුවඳ ඔබෙ සුසුමක් දිගේ

 

167. සැබැයි අපෙ ආදරේ

ඉතින් අපි වෙන් වුනත් ලොවක හිත තෙත නැතී

සිබින්නට මතකයන් තවම ඉඩ කඩ ඇතී 

හිතින් විමසා බලමි කිසිත් අමතක නැතී

සුවෙන් සතුටින් සැපෙන් ඔයා ඉන්නව ඇතී

හොඳයි හිතෙනවා වරෙක දකින්නට නැති එකත් 

අඬයි මේ හිත හොරෙන් එහෙම උනොතින් තවත් 

ලැබෙයි සිතු කියල්ලම දෑස් මත බොඳ වුවත් 

සැබැයි අපෙ ආදරේ දනී මම සහ ඔබත් 

කුඩා දරුවෙක් වගේ කෙළිදෙලෙන් කතාවෙන් 

බදා හදවත මගේ සිටිය මුදු සිනාවෙන් 

වසා නෙත් පියන් යලි අරින සුළු පමාවෙන් 

බලා ඉන්නෙම ඔයා මගේ දෙස දයාවෙන්...

164. ඉන්න නැවතී ටික වෙලාවක්

 

මේ වගේ වැහි වහින දිනවල අඳුරු ලාගෙන කළුවට

පේ වෙලා ලෝකෙට පෙනෙන්නට ඉන්නෙ මං ඒ බොරුවට 
සේ දිලා ගිය මතක දෝතම ආයෙ අරගෙන තුරුලට
පා වෙලා යමි අතීතේ අපෙ පාට දේදුණු හවසට 

කාරණාවක් කියා ගන්නට බැරුව ලැතවී අහසට 
තාරකාවක් හඩා තනියම බැසගියා සිඳු පතුලට 
ආයෙපාරක් ඇස් පුරාවට රුව දකින්නට නැතුවට 
හීන දාහක් දකිමි තවමත් ඔබ තියාගෙන හිතයට 

පෙන්වමින් අප අතර හිස්තැන් නික්මුනත් මුව මදහස 
ඉන්පසුත් හඬමින් සිනාසෙමි එයයි ප්‍රේමයෙ අනුහස 
පින් පුරන් හිත යට තියාගෙන සසරෙ හමුවන අදහස 
වෙන් වුනත් අපි තාම එහෙමයි අපේ හිත්වල සෙනෙහස

 
ඇන්නවිත් මුදු සිනා සරදම් සුවඳ රැන්දුණු මං පෙතේ 
එන්න එන්නම හිතට තනිකම වැස්ස සේ විත් ලං වෙතේ 
දෙන්න නෑ අද ඇත්තමයි මං යන්න කොහෙවත් හිතුමතේ 
ඉන්න නැවතී ටික වෙලාවක් මගේ මේ උණුසුම් හිතේ.