200. ඇතැම් හදකට හැකිය

ඇතැම් මලකට හැකිය 

සලා පෙති නැළවෙන්න 

පිටත් කර සිය සුවඳ 

නල එක්ක... 

ඇතැම් ගසකට හැකිය 

සිනාවක් පළඳින්න 

සකස් කර සිය රුහිරු 

ඵල එක්ක... 

ඇතැම් රැයකට හැකිය 

සනීපෙට නිදියන්න 

වෙනස් කර ගනුදෙනුව 

දුක එක්ක... 

ඇතැම් හදකට හැකිය 

කුමක්ව වුව ඉවසන්න 

පසක් කර බිඳෙන හිත 

කවි එක්ක...

199. නිහඬ නැවතුම

අයෙක් හමුවෙති 

අයෙක් වෙන්වෙති

සතුට දුක දෙක 

සිතෙහි රඳවා 

දිගු ගමන් යති 

කෙටි ගමන් යති 

එකම තැනකින් 

ගමන් අරඹා 

මන්ද ගාමී 

සීඝ්‍රගාමි 

අන්ත දෙක මැද 

වේග සසඳා 

දෙනෝදාහක් 

යනෙනු දැක දැක 

නිහඬ නැවතුම 

සිටී කරබා!

198. මල සහ ඇය

බඹර තුඩකින් ලැබෙන 

ආදරේ වේදනා 

සුවයකැයි පවසන්නෙ

හැලෙන පෙති මතුපිටත් 

කිසිම වෙනසක් නැතිව 

සුවඳක්ම තවරන්නෙ 

මාරුතේ හැපී හැපී 

බිඳී යන ප්‍රාර්ථනා 

සොඳුරු යැයි පවසන්නෙ 

මිලිනවී ගියත් හෙට 

අද දවස හැකි තරම් 

හිනාවෙන් පුරවන්නෙ 

මල! 

මහත් දුක් වේදනා 

උරුමයක් යැයි සිතා 

කප්පරක් ඉවසන්නෙ 

හෙටින් එළිවන දිනේ 

කෙම් බිමක් ගැන සිතා 

හීනයක් පුබුදන්නෙ 

මඳක් පිටුපස හැරී 

කිසිවෙකුට නොපෙනෙන්න 

කඳුළු බිඳු පිසලන්නෙ 

යලිත් ඉදිරිය බලා

ලෝකෙටම පෙනෙන්නට

සිනාමුව දක්වන්නෙ

ඇය !

196. රේල් පීලි වල ප්‍රේමය!

සැමගෙන් දුරස් වී 

සැමගෙන් වෙනස් වී 

වෙනමම ඉසව්වක තනි වීමය 

රේල් පිලිවල ලෝකය ... 

පෙරට ඇදි ඇදී 

හිස මතින් ගමන් යන 

යකඩ බර දරා ඉසිලීමය 

රේල් පිලිවල කාරිය... 

සමාන්තරව සිටිමින් 

එකම දිසාවට යමින් 

සියල්ල සුන්දර යැයි සිතීමය 

රේල් පීලි වල ප්‍රීතිය... 

එක්කෙනෙක් දුරස් වීත් 

කොච්චි නවතින බැවින් 

දුරස් වීමක් ගැන නොසිතීමය 

රේල් පීලි වල නීතිය... 

කිසිදාක ලං නොවීත් 

කිසිදාක වෙන් නොවීත්

ඔවුනොවුන් දෙස බලා සිටීමය 

රේල් පීලි වල ප්‍රේමය!

195. සමහර දවස්

කොහේ හිටියත් දැනෙන  කුමක්දෝ තනිකමක් 

ඉබේ සුසුමක් මිදෙන නැතත් කිසි හේතුවක් 

සියුම් කැළඹීල්ල හද හුස්මටද දෙන බරක් 

සමහරක් දවස් ඇත දැනෙන මහ හිස්කමක් 

කහපාට හවස්වරු මුසු වෙච්ච යම් දුකක් 

කඩල ගොටුවක සුවඳ අරන් එන මඳ නලක් 

ස්ටේෂමේ සෙනග පීරමින් එක් නෙතක් 

දැන දැනම හොයනවා හමු වෙන්නෙ නැති රුවක්!

194. හිමි අහිමි

 

රිදුනු සිත අමුතුවෙන් රිදෙන්නට තැවෙන්නට 

 තව දෙයක් ඉතිරි වී නැති නිසා 

 කැමති නම් යනු පිණිස ඔබට රිසි ලෙස නික්ම 

 මා සිටියෙ හද දොරටු හැර තියා 

 හොයන බව දන දැනම මුවා වී සඳවතට 

 නොගිය ඔබ ඉන්න මුත් සැඟවිලා 

 ලියනකොට මෙහෙම කවි එනවමයි දනිමි ඔබ

 මිදුණා යැයි කියපු හිත දියවෙලා 

 හිත පුරා නැල වෙමින් සිටිනවා මිසක තුරු 

 නම ගමක් හෙව්වෙ නෑ මඳ නලේ 

 හිතුමතේ ඇවිත් රොන් සදනවා මිසක බිඟු 

වෛයිවර්ණ හෙව්වෙ නෑ වන මලේ 

 හිතෙන තැනකින් එබී දිලෙනවා මිසක සඳ 

 ඇද පළුදු හෙව්වෙ නෑ ආකහේ 

 ඉපදෙමින් ඉතිරෙමින් ගලනවා මිසක සිත 

 හිමි අහිමි හෙව්වෙ නෑ ආදරේ!

193. එක අහසක් යට

 

සුසුම විටෙකදි ගස 

 කුසුම වන අරුමය 

 වැසී යන ලෙස කොළ 

 දරන මල් තුරු පෙළ 

 දකින හැම මොහොතෙම 

 සිතෙයි නොදැනිම මට 

 සතුට එනතුරු අප 

 බලා සිටියුතු වග 

 සුළං රැල්ලෙත් මඳ 

 තුරක් නැළවෙන වග 

 සිහින් සවරයක හඬ 

 එහිද මිමිණෙන වග 

 සුලං සිලි සිලි ළඟ 

 දැනෙයි නොදැනිම මට 

 සියුම් ලෙස ඒ ස්වර 

 අසා සිටියුතු බව 

 අන්ධකාරය තුලත් 

 රසක් හමුවන බව 

 අපට රිසි සේ එයත් 

 විඳිය හැකිවන වග 

 ලොවම සැතපෙන පැයේ 

 දැනෙයි නොදැනිම මට 

 මතක අවදිව හිතේ 

 ඔහේ දිවයන රඟ 

 අහිමි බව හැඟුනම 

 වෙන්ව ගියමුත් අප 

 ගෙවී ගිය කාලය 

 අපිව අස්වැසු වග 

 නින්ද නොම එන රැයේ

 හැඟෙයි නොදැනිම මට 

 එකම අහසක් යට 

 අපිත් සතුටින් අද.

192. උරුමය

කොහොමහරි කන්ද නැග්ගොත් 

ඊලඟට එන්නෙ පල්ලම 

කන්ද තමයි අමාරු  

පල්ලම ලේසියි 

තාත්ත නිතරම කියනව... 

කන්ද නම් නැවතිල්ලෙ නැගිය හැකි 

පල්ලමේ ලිස්සුවොත් ඉවරයි 

කන්ද තමයි ලේසි 

පල්ලම අමාරුයි 

අම්ම නිතරම කියනව... 

දෙන්නගෙම කුළුඳුලේ දරු වුන මට  

උරුමයම අරුමය වෙච්චි 

කන්දත් අමාරුයි

පල්ලමත් අමාරුයි 

හරි පවු නේද සාන්ත!

මංම තනියෙන් හිතනව...

191. කරබාගෙනම ඉන්නව.

සමහර උදේ වරුවල 

කෝපි මල් මගෙන් අහනව 

ඒ සුවඳ අඳුරනවද කියල 

පෙතිවල සිනිඳු දැනෙනවද කියල 

ඒත් මට හිත නෑ කියන්න  

ඒ අපේ හීනවල සුවඳ කියල 

ඒ අපේ හීනවල මෙලෙක කියල 

ඉතිං... 

කරබාගෙනම ඉන්නව.

සමහර උදේ වරුවල 

කුරුල්ලො මගෙන් අහනව 

ඒ කිචිබිචිය අඳුරනවද කියල 

පියාඹන සැහැල්ලුව දැනෙනවද කියල 

ඒත් මට හිත නෑ කියන්න  

ඒ අපේ හීනවල සද්දෙ කියල 

ඒ අපේ හීනවල නිදහස කියල 

ඉතිං... 

කරබාගෙනම ඉන්නව. 

සමහර හවස් වරුවල 

සමනල්ලු මගෙන් අහනව 

ඒ පාට අඳුරනවද කියල 

පිහාටුවල සුබාව පේනවද කියල 

ඒත් මට හිත නෑ කියන්න  

ඒ අපේ හීනවල පාට කියල 

ඒ අපේ හීනවල ලස්සන කියල 

ඉතිං... 

කරබාගෙනම ඉන්නව. 

සමහර හවස් වරුවල 

දොළ පාර ඔහේ ගලනව 

මොනවද මුමුනමින් කියනව 

යන ගමන් මා දිහාවෙත් බලනව 

ඒත් මට හිත නෑ කියන්න  

අපෙත් අත් අත් අරුනයි කියල 

නමුත් හිත් අත් අරුනෙ නැහැයි කියල 

ඉතිං... 

කරබාගෙනම ඉන්නව!

190. සුව කරන්නිය

සුදු වතින් සැදි ප්‍රිය 

සුව කරන්නියකිය 

හෙදිය නම් ලද ලිය 

අමුතු ජීවියෙකිය 

නිදහසක් හිමි නැති 

පුදුම රැකියාවකි 

නමුත් අහිතක් නැති 

මේක සත්කාරෙකි 

අරන් අවධානම 

වැඩට දුවගෙන එන 

ගොඩක් නම් තිබුනට 

'මිස්'ය පුරුදුම නම 

ලෙඩුන් සෝ දුක ළඟ 

පෙනෙද්දිත් අනියත  

සිනාවෙන් හෙට ගැන 

සිතුම ලේසිම නැත 

පහන්සිල අත මත 

නිවෙද්දිත් සුළඟට  

සිතයි සැඟවෙන පණ 

රකින්නට හුස්මක 

අධික වැඩ ගේ දොර 

රෑට සේවා මුර 

කළමනාකරණය 

නොකළහොත් ඉවරය 

කරොත් වැඩ හරියට 

ඉඩක් සුරලොව ඇත  

හෙල වුනෝතින් හිත  

අපායෙත් යත හැක 

රෑට බත් එක හරී 

දෝණි තාමත් නිදී 

ඒත් නොගිහින් බැරී 

වාට්ටුව අද බිසී!

ප. ලි.

හෙද සොයුරෙකුගේ ඉල්ලීම පරිදි අප ආදරණීය සියලුම හෙද සොයුරු සොයුරියන් වෙනුවෙන් ලියවුණකි.