රැය දිගු වී අනන්තයට
පෙම ඇවිදින් සිත නතුකළ
ජීවිතයේ මල් වැස්සට
හීන් සීරුවේ තෙමුණා...
මලක් වෙලා ඒ සෙවණේ
රැඳෙන්න ඇත්නම් සදහට
මේ ලොව කොතරම් සොඳුරුද
කියා දහස් වර සිතුණා...
හීන දරාගෙන දෝතින්
හෙට දිනයට ඇඟිලි ගැන්න
දිවියේ සතුටින් ම ඉඳපු
අතීතයක් මට තිබුණා...
ගිලීගි ගිය සතුට රැගෙන
ආයෙම ඔබ පැමිණේ යැයි
බලා ඉද්දි දින සති වී
වසර ගණන් කල් ගෙවුණා...
සාධාරණ නැතත් ලෝකෙ
මෙහෙමත් සොඳුරු යැයි සිතෙන
රිදි රිදි මල් පිපුණු හිතක්
අන්තිමේදි මට ලැබුණා...
No comments:
Post a Comment