වෙලාගෙන සිහිලැල්ල ඇවිදින් සුළග මල් පෙති මත්තෙමයි
කලා තුරකින් උදෙත් තරුවක් ඇවිත් අහසට ඇත්තමයි
බලා ඉමි එක දිගට නැවතී නොලා ඇසිපිය සත්තමයි
හිනා වෙනකොට ඔහොම හොඳටම, අනේ ඔබ හරි ලස්සනයි
අදින් අවුරුදු දෙකක් එපිටදි සිහිලතම දවසක මෙවන්
අතින් අතගෙන හිතින් හිතගෙන අනන්තයටම නෙත් යොමන්
ලඟින් ඉඳ මල් සුවඳ රැඳි කම්මුලේ සීතල අත් තියන්
ඉතින් මතකද එකක් දෙන්නැයි හිනාවක් ඉල්ලුව මගෙන්
හිනාවක් පමණක් නොවේ දී ජීවිතේ හුස්මත් තුටින්
සදාකල් පා මුල රැඳෙන්නට පාරමී පිරුවත් නිතින්
ඉතාමත් විස නපුරු හීනෙක හොවා සිරකරමින් දුකින්
පලාගොස් ඔබ සැඟවුනාදෝ තියා කඳුළුම මා නමින්
මුදා හැර සිහිලැල්ල දෙනෙතින් සිනාසෙන හැම මොහොතෙම
හදා ගන්නට බැරුව දියවෙමි තබා හිත ඔය මත්තෙම
බදා ගන්නට තරම් සැමදා අහිමි ඒ ඒක සිහිනෙම
එදා වගෙමයි උමතුවෙන් මෙන් ආදරෙයි තාමත් මම!
(පින්තුරය අන්තර්ජාලයෙනි)
මුල ටික කියවද්දි බොහොම සොඳුරු ජයග්‍රාහී පෙමක් ගැන කියලා හිතුවා..අනේ අපොයි අන්තිම දුකයි ඉතින්.... ඒත් පබැඳුම අපූරුයි
ReplyDeleteස්තුතියි සඳ. පෙම ඉතින් ගොඩක් විට පරාජිතයි නේ. මොනවා කරන්නද.
Deleteජයග්‍රහණය පෙනි පෙනි අතුරුදන්වූ සියල්ල මායාවක් හෝ මිරිඟුවක් ලෙස පෙනෙන්නට ඇති නේද?
ReplyDelete