නෙළුම් කුළුණත් වැහෙන තරමට නැගෙන කළු වැහි වලාවන්
අහන් ඉන්නම් හිතේ හැටියට අදත් මට දුක කියාපන්
ඇවිත් හිරිපොද කවුළුවෙන් මුළු ගතම රිසිලෙස වෙලාගන්
කමක් නෑ දියවෙන්න ලං වුන ගිලන් හද තව අඬාපන්
කැළුම් දී වෙදැගිල්ල මුල රන් මුදුව දිලුනද දිස්නයෙන්
හැඟුම් සීතල වෙවී සැලුනා දුටුව විට ඔබ විස්මයෙන්
පැතුම් පොදි ඉහිරුනත් බිම ඇහිදින්න තනමින් හිස්අතින්
ඇළුම් කරනෙමි තාම විහිදුන සෙනේහෙට ඔය ඇස්වලින්
මලක් තාමත් වැස්සෙ තෙමි තෙමි රිදුනු හිත තව රිදවන
මලක් නොවුනත් මගෙ හිතත් ඒ වගෙයි විරහව විඳවන
මතක් වෙන්නට අපෙ අතීතෙන් සුවඳ බිඳුවක් අයදින
හිතක් මෙතරම් දුකක් ගන්නට කරපු පව් ඇති නොපෙනෙන
බිඳක් පමණක එළි තිතක් නැති නපුරු අහසක තනිවෙන
ගහක් ගානේ රැහැයි නාදය සවන් අතරෙහි වැළපෙන
ලොවෙන් වෙන් වී කට්ට කළුවර මගේ ලොව මා සැඟවෙන
රැයක් වේවා ඔබට සුන්දර ඇගේ සිහිනයෙ කිමිදෙන!
😍
ReplyDeleteවෙනසකට විරහව/දුක ගැන නොවන කවියකුත් ලියන්න.
ReplyDelete