අහස මත්තෙම මියෙන තරුඑළි උහුලගෙන දුක මුහුදක
දකිනු රිසියෙන් කෙළවරක් පෙර මතක වැළපෙන කඳුලක
හදෙහි තාමත් උණුහුමයි පෙම දුටුව නිල්මිණි දෙනෙතක
දැනුනෙ නෑ දුක මේ තරම් නම් මීට පෙර කිසි දිනයෙක
අතරමග බිඳි එකම හීනය සතුටු නිම්නය අත්හළ
ඇවිදගෙන විත් පපුව සූරයි නින්ද නැති දිගු රැයතුල
ඔබට රහසින් අවදියෙන් ඉඳ ලිව්ව මේ දුක් කවිවල
අහිමි වීමක වේදනා ඇත අකුරු අතරෙහි දියකළ
පිරෙද්දී හිත එන්න එන්නම මහ මෙරක් තරමට පෙමින්
හිඳිද්දී ළඟ බිම බලාගෙන යන්න නොදුටුව සේ දුරින්
අඬද්දී හිත මුවාකර එය බලෙන් ගත් හුස්මක් මතින්
දැවෙද්දී තුන්හිතම ගින්නක නිවෙන්නේ කොහොමද ඉතින්
මහා වැස්සක් වැටී හදිසියෙ බිනර මහෙ දිනයෙක අග
හිතා ගන්නත් කලින් මල්පෙති තෙමී විසිරුන මුත් මග
නොයා සුවඳක දැනෙයි තාමත් අහිමි වන්නට බැරි වග
එපා සුළගේ අරන් යන්නට කමක් නෑ තිබුනට ළඟ.
No comments:
Post a Comment