122. ඒ මා නොවේ

තත්පරෙන් තත්පරය හිමිහිට ගෙවී අද දවසත් නිමයි
හිස්කමින් පිරි හිතට සැනසුම එදා වගෙමයි මහ දුරයි
ඇස් කොනින් ඔබෙ රුව හොයාගෙන දෑස ඉගිලෙන්නට හදයි
ඇත්තමයි මේ වැටෙන හුස්මත් එන්න එන්නම මට බරයි

පිණි දියෙන් ඔබෙ සෙනෙහසේ හරි හිතු මනාපෙට නෑවුනූ
පිපි මලක් විය මේ හිතත් හෙට ලොව දිනන්නට පේවුනූ
හිමි කමක් නැති බව දැනී කඳුලින් නුවන් යුග සේදුනූ
වැහි බිඳක් නැති ආකහෙන් කවදා ලැබෙන්නද දේදුනූ

මුණ ගැසී ඔය රුව දකින්නට ආයෙ මොහොතක් සුවදෙන
හැපි හැපී සමුදුර රළක් මෙන් සිත කොතෙක් නම් අයදින
වහ වැටී සේපාලිකා මල් සුවඳ මත්තෙම වදවෙන
තටු සිදී ගිය සමනලිය මෙනි මාද ටිකකින් මිය යන

මහමෙරක් වන් දුක දරාගෙන අහිමි වුන සැනසුම් සුවේ
සියදහස් සැරයක් දැවී හිත එකම නමකිය කෙඳිරුවේ
මදහසක් ලෝකෙට පෙනෙන්නට අමුණගෙන යන්තම් මුවේ
සිහිනෙකින් මෙන් සැරිසරන්නෙමි එහෙත් ඒ මා නම් නොවේ!
(පින්තූරය අන්තර්ජාලයෙනි)