වෙලා ගෙන මහ පාළුවක් මගෙ ලෝකයම හරි කළුවරයි
ගිලා බැස ගෙන දියවෙලා හද දුකින් මියයන්නට හදයි
බලා ගෙන හුඟ වෙලාවක් මග ඇසුත් පියවෙන්නට ලඟයි
ඔයා අද එන එකක් නෑ වගෙ හිතෙද්දිත් මට හරි බයයි
ඈත අහසක ඉඳන් හිමිහිට ආව වැහි බිඳුවක් වගේ
පෑව මදහස අහිංසක ලෙස තාම හිත හිර වෙයි මගේ
පාට දුවිලි එතී අවපැහැ වේද නපුරක් සිත නැගේ
පාත පොළොවට වැටෙන්නට පෙර අල්ලගෙන කරගමි මගේ
බලන් එන යන තාරකා එළි දිහාවෙම රැය මියෙනකන්
ගනන් කරමින් සීරුවට හරි දිගම තත්පර ගෙවෙනකන්
නවත්තන්නට නොහැකි තරමට බරට සුසුමන් මිදෙනකන්
කියන් මට මම කොහොම ඉන්නද ආයෙමත් හෙට දකිනකන්
(පින්තූරය අන්තර්ජාලයෙනි)
No comments:
Post a Comment