117. හිටියා ඔබ..

දවස අරඹන පොකුරු පිණි වැහි වහින නොනැවති දිගටම
පිපෙන පෙති හැර ළබැඳි සුවඳක් අවට ඉසිමින් අලුයම
සුමුදු සුසිනිඳු රෝස පෙත්තක නතරවී ගෙන තනියම
හිටියා ඔබ මට පෙනුනා සත්තයි හිනා වීගෙන හොඳටම

දැවෙන සිත ගිනියම් දවාලක දුවන ලෝකය හමුවෙහී
ඉසිඹු ලන්නට නතර වුන විට මහ නුගේ යට හෙවනෙහී
පෙනෙන නොපෙනෙන ලෙසට සැඟවී අඳුරු ලියවැල් අතරෙහී
හිටියා ඔබ මට පෙනුනා සත්තයි එබීගෙන මගෙ දෙනෙතෙහී

හවස ඉර බැස යන වෙලාවට අහස් වියනෙන් සමු අරන්
අඳින සිතුවම් දෙස බලාගෙන වලා කැකුළක් බිම බලන්
සිහිල ගෙන මේ හිත පිරෙන්නට හමන සිහිලැල්ලක පවන්
හිටියා ඔබ මට දැනුනා සත්තයි මගේ හිතටම දී සවන්

දිලෙන විට තරු රැයේ එක දෙක ගගන පායා සෙනෙහසින්
නිදන විට ලොව ඇහැරගෙන ඉඳ ඔබේ සිනහව අයදිමින්
උනන කඳුලක උණුහුමට වැද වැළඳ ගෙන මා හද තදින්
හිටියා ඔබ මට දැනුනා සත්තයි පලා නොගොසින් මා නමින්.
(පින්තූරය අන්තර්ජාලයෙනි)