අමුනලා මොහොතකට කලියෙන් මදහසක් මුව පැහැසර
සැනසිලා ඉන්නෙමි කියූවත් ඉවසලා හිත කළුවර
නැවතිලා මතකයක ඉස්සර සුවඳකට හිත හිරකර
ගොළු වෙලා නිහඬවම වහිනව කදුළු වරුසාවක් බර
පහුකරන් දුක සතුට ඇවිදන් ආ මගෙහි අත් පටලලා
අප නැතත් වෙන අය හිදී සෙනෙහස දිදී එහි මත්වෙලා
සැඟවුනත් අපි අප වෙතින් ලෝකෙට පෙනෙන්නට මියැදිලා
විදුලියක් වැදුනා දැනුත් ඔය නෙත් කැලුම් සිහිපත් වෙලා
මුහුණ පෙනෙනව තාම ඉස්සර වගේ අහසම පිරෙනකන්
සුවඳ දැනෙනව තාම එහෙමම සුලගෙනුත් හිත පිරෙනකන්
හැබෑ ලෝකයෙ කවමදාවත් නොවන බව හිමි හැඟෙනකන්
දුකම කවියක් ලියල මකනව නැතිව නිදි රැය ගෙවෙනකන්
(පින්තූරය අන්තර්ජාලයෙනි)
(පින්තූරය අන්තර්ජාලයෙනි)
No comments:
Post a Comment