හෙමිහිට අඩි තියා උයනට ඇවිද ගිහින්
සුදු මුදු රෝස කැකුලියනට හාදු දෙමින්
ලීවෙමි කවක් පෙති මත සියුමලිව ඉතින්
සුරතල් පපා නුඹ දඟ කල විදිය තොසින්
එන මඳ නලෙන් උදයෙම සීතෙන් වුවද
ඉව කර නොඉවසිල්ලෙන් ඔය කිරි සුවඳ
කරගෙන තුරුළු හරි ආදරයෙන් කවුද
තනියෙන් සිනාසුන දින කොතරම් ඇත්ද
ලස්සන සින්දුවක් අහගන්නට කියලා
සුටික්කන් ගෙ කිචි බිචියට කන් යොමලා
කොඳුරා උන්ට කවියක තාලය කියලා
මතකයි වරු ගණන් මල් ගස් ළඟ උන්නා
සමනළයින් ගෙ අත් තටුවල රැඳී පාට
සිත්තම් කරයි ලොව නුඹ මෙහි එන දාට
සිතමින් සිය දහස් වර සිහිනෙන් රෑට
නිසැකයි කීව කවි නුඹ හට ඇසුනාට
රන්වන් හිමිදිරියෙ ලා හිරු නැග එද්දී
සිත්තම් කරන් සොම්නස මල් හිනැහෙද්දී
මත්වී එයින් මොහොතක් හිත නවතිද්දී
නුඹමයි සිහි වුනේ සිහිනෙක පාවෙද්දී
නැග එන රැල්ල නගමින් සුරතල් තාල
පිළිගෙන තොසින් දක්වන සෙනෙහස ආල
මා වගෙ නුඹට අන්දන සුසිනිදු සේල
ජීවය උතුරමින් දිදුලන ගං දෑල
කැටි කර මෙලොව සොඳුරුම දේවල් එකට
මැදි කර සෙනෙහෙ උල්පත නොසිඳෙන එයට
ගුලි කර අතේ මුළු ලෝකෙම මා වෙතට
ගෙන ආ නුඹට මා පුරනා පින් කුමට !
No comments:
Post a Comment