කොළඹ අහසම තදට කළු කර හිතන්නත් බැරි ඉක්මනින්
වහින වැස්සත් ඔයා වගෙ මේ සිනිඳු මල් පෙති රිද්දමින්
අකුණු හී සර වදින විට හිත පුපුරුවන රළු සද්දෙකින්
වහින වැස්සත් ඔයා වගෙ මේ සිනිඳු මල් පෙති රිද්දමින්
අකුණු හී සර වදින විට හිත පුපුරුවන රළු සද්දෙකින්
හැකිල දුක සේ වැතිර ඉන්නෙමි පියාගෙන නෙත් පැත්තකින්
කඳුළු දියකර බිමට හැලුවත් ගෙවෙන තුරු රැය වැස්සකින්
උදුල සඳ සහ දිලෙන තරු කළුවරෙහි කෙලවර හංගමින්
මිදුන මීදුම් තාම එහෙමයි වසාගත් ඇස හීනෙකින්
උදුල සඳ සහ දිලෙන තරු කළුවරෙහි කෙලවර හංගමින්
මිදුන මීදුම් තාම එහෙමයි වසාගත් ඇස හීනෙකින්
මටම සරදම් කරනවා වගෙ හිතෙනවා මට සත්තකින්
නොමැති විට ඉර එළි ඇබින්දක් එබෙන තුරු හිස් අස්සකින්
පිපෙන කැකුලට කුමට මහ වැහි රැකෙනු මිස පණ යන්තමින්
සතුට සේදුන පසුව අහසම පිරවුනා මිස හිස්කමින්
හිතට දේදුණු අඳිනු කෙලෙසද පාට නැතිනම් පින්සලින්.
පිපෙන කැකුලට කුමට මහ වැහි රැකෙනු මිස පණ යන්තමින්
සතුට සේදුන පසුව අහසම පිරවුනා මිස හිස්කමින්
හිතට දේදුණු අඳිනු කෙලෙසද පාට නැතිනම් පින්සලින්.
No comments:
Post a Comment