97. හිනාවෙමු අපි

කඳු වළල්ලට උඩින් ඇවිදින් හීනි සඳ පාළුවක් එබී
මුදු සිසිල් රැස් විසුරුවා මල් පෙති එකින් එක ගෙන සිඹී
හුඟ දෙනෙක් නොම දුටුව සතුටක් හමුවෙලා ඒ තුල තිබී
මද හසින් පවනැල් කිණිත්තක් පැමිණ හද ගැඹුරට පිඹී

හිතු මතේ පාවෙන ගුවන් ගැබ සුදු වලා කැකුලක් ලෙසේ
හද වතේ දහසක් පැතුම් පොදි විකසිතයි නවතනු කෙසේ
නිද හසේ තනිවී කොදෙව්වක විඳින විට කවියක රසේ
සුදු මුවේ උතුරන ඉතා සුරතල් සිනාවක හඬ ඇසේ

මඩ කලල් දියෙහිත් පිපේනම් සුවඳ විහිදන සියපතක්
ගිනි සිලක් බඳු කතරකත් මතුවන දිනේ දිය උල්පතක්
බොඳ වුනත් නොහිතපු වෙලාවක හිතට ළඟ පැතුමක් දෙකක්
අප වෙතත් පැමිණේවි දිනෙකදි අඳුර බිඳ රන්වන් ඉරක්

සත් මහල් පුරවන්න තිබුනත් බරණ මිනි මුතු රන් රුවන්
මක් කරන්නද නින්දෙදිත් අසරණව සැක බිය ළඟ තියන්
සන් තොසින් නුඹ ආව හන්දා පැල්පතක ඇති සුව සොයන්
මත් කරන්නම් ලස්සනම කවියකින් හිත තුරුලෙහි හොවන්

අතට එන සුළු දෙයින් සැනසී ලෝකෙටත් දීගෙන යමක්
ලඟට එන දුක සුසුම පා කර යවමු ඈතට මහ ගොඩක්
දකින් නට ගහ කොලේ ලස්සන ලැබී ඇතියෙන් මුදු හිතක්
ඉතින් පැංචියෙ හිනාවෙමු අපි අදට වැඩියෙන් හෙට ටිකක්.

(පින්තූරය අන්තර්ජාලයෙනි.)