සඳ කිනිත්තට කන්ද මුදුනෙන් පිපෙන හොඳටම හිනා වී
මග අරින්නට හැකිවෙලා වගෙ තරු ඇසක් ඉන් මුවා වී
ඇහැ ඇරෙන්නට නපුරු හීනෙන් දුටුව මෙතුවක් මුලා වී
තව ටිකක් කල් ඉතින් දෙනවද අනේ බිඳුවක් සමා වී
පිපි මලින් බර තුරු පියස්සෙන් සුවඳ හෙමිහිට හමා වී
හිස් අතින් සැරිසරන මා වෙත අපේ මතකය තියා වී
දුර අනන්තයටත් එහා ගිය සෙනෙහසින් සිත පෙලා වී
කැටයමක් වුනු එක රුවක් හුස්මක් හදේ සිර කරා වී
වන උයන් දොර පුංචි කැකුලක් සුසුමකින් ඉකි බිදී වී
හිත පුරා පෙම් කල වසන්තෙට නොයන්නැයි ගතු කියා වී
නැවතුමක් එක නොනිමි සසරක ජීවිතේ නම් දරා වී
පිනි බිඳක් සේ බිඳී මියයන නැගෙන විට හිරු උදාවී
සුබ පැතුම් පොදි සහසකින් හෙට ඔබට ආසිරි සදා වී
ඔබ තුටින් බව සමහරක් විට මා හටත් විත් කියා වී
හිමි නොවෙන්නට හමු වුනත් සිත් සෙනෙහසින් බෝ පමා වී
ඔබ තුටින් නම් මට ඉතින් ඇති යාවි මේ දුක් නිමා වී.
(පින්තුරය අන්තර්ජාලයෙනි)
