129. මගේ හිත අනේ අසරණ වුනා.

දිලී නොදිලී රැයේ ඉකිබින්ද තරු රෑන
ඈත මන්දාරමක තනිවුනා
හිතේ උණුහුම ගාව තුරුළු වී හිටි රුවක්
පෙනී නොපෙනී ගිහින් සැඟවුනා

වැටී පරවුණ මලක සිනිඳු පෙත්තෙන් පැමිණ
හිතේ පතුලට සුවඳ කිමිදුනා
බලා දෑසින් දෑස මිදුන සුසුමක සිහිළ
මැකී ගිය සිතුවමක බොඳවුනා

වැටී හොඳටම වැස්ස රිදී අත්තටු සේද
කදෝකිමියෙක් සෙමින් වැලපුනා
වැවේ දිය රැළි මතට අතහැරපු අපෙ හීන
අසනි සැරයක තිබී හමුවුනා

හැපී සිතුවිලි අතර ඉනූ කවියක සිරව
නොකී සෙනෙහෙක අරුම දියවුනා
ලිහී මතකය විසුල පලා යන්නට බැරුව
මගේ හිත අනේ අසරණ වුනා.

128. කෙනෙක් තාමත් ඉන්නවා

අගේ කර කර සුවඳ තවරයි මලක් සුළඟට සීරුවෙන්
විලේ දිය මත සොඳුරු සිතුවම් මැවේ සුදු සඳ සේලයෙන්
හිතේ හැටියට හීන ඇහිඳින රැයේ තනියම පාලුවෙන්
මගේ නොවුනට කමක් නෑ මට තාම මේ හිත ආදරෙන්

හිතේ පෙම සීරුවට අරගෙන මුතුම මුතු අකුරින් ලියා
එවූ කවි තව ගෙනේ සුපුරුදු සුවඳ හිත මත්තෙම තියා
මවා දෙන්නට සොඳුරු සිතුවිලි නිසල රෑ අහසට කියා
මගේ පණ තව ලියනවද කවි තාම නිදි නැතිදෝ ඔයා

තියාගෙන ළඟ පරිස්සම් කර ගන්න මට හුස්මක් වගේ
බලාගෙන සැනසෙන්න දිවි ඇති තුරාවට කවියක් වගේ
පියාගෙන ඇස් ගිලී කිමිදී සරන්නට සෙනෙහස් ගඟේ
පුරාගෙන පින් ආයෙ එන්නම් දිනෙක මං මෙසසර මගේ

නිනව්වක් නැති ලොවේ තනියෙන් ඔහේ සැඟවී ඉන්නවා
කප්පරක් වැඩ මත්තෙ නැහෙමින් හිතට මහ දුක් ගන්නවා
අනේ ඇති දැන් පරිස්සම් වී තුටින් ඉන්නැයි යදිනවා
නොකිව්වට ඔය ගැනම වදවෙන කෙනෙක් තාමත් ඉන්නවා