කාලයක් තිබුනා
මල් වල සුවඳ හැඳිනූ
සිලි සිලි සුළඟ කියවූ
සුසුමක අරුම හැඟුනූ
මගෙ යැයි මා සිතූ...
දෑසකුත් තිබුනා
නිතරම රහස් මිමිනූ
නුහුරක මසිත රැඳ වූ
හුස්මට හුස්ම වැනි වූ
මගෙ යැයි මා සිතූ...
කටුක ගමනේ වෙහෙස දැනි දැනි සතුට මග අරුණා
හීන පොට්ටනි අතින් ගිලිහී මගදි බිම වැටුනා
එන්න යැයි අයදින්න හිතුනත් ඉතින් බය හිතුනා
ආවොතින් පිළිගන්න හද දොර කවුළු හැර තිබුනා
ඈත දුර මන්දාරමේ තරු එලිය නිදි මැරුවා
ආයෙ ආයේ වැරදි වැරදී කවිය මම ලිව්වා
සීත කඳුලක් දෑස අද්දර සීරුවෙන් උන්නා
ආකහෙන් හඳ කාටවත් නොකියම ගිහින් තිබුණා.
