මුතු පිණිදිය ගලා හැලුන
සොඳුරු නිසල රෑ යාමෙක
පසළොස්වක සඳක් වගේ
නුඹ දෝතට වැඩියා
තරු කැටයක් එතැයි සිතා
බලන් හිටිය හිතට එදා
හඳක් වෙලා ආව නුඹව
හරිම බරට දැනුනා...
කඳුළු සුසුම් හසරැලි වී
උණුසුම් වූ සෙනෙහස ළඟ
ලියවෙන හැම කවි පදයම
නුඹේ නමට ගෙතුනා
නතර වෙලා ඉඳල ආයෙ
හිමින් හුස්ම ගත්ත හදේ
පිපී බිඳෙන පිනි කැටයත්
මිහිරි හැඟුම් මැව්වා...
දිලිසෙන නිල් ඇස් දල්වා
මදෙස බලා නුඹ සිටියා
මුළු ලෝකෙම මගේ නේද
කියා සිතට දැනුනා
හදට තුරුළු කර සැමදා
මලක් වගේ බලාගන්න
සන්සුන් නැති ගැහෙන හදින්
පොරොන්දුවක් දුන්නා...
:-)
ReplyDelete:)
Delete