හඳ මැකෙන්නට ලං වෙලා අහසෙත් පෙනේ මහ දුකක්
අතු අගිස්සෙන් ගිලිහිලා බිම වැටෙයි මුතු පිණි බිඳක්
මිය ඇදෙන්නට හදන හිත අස්වැසෙන්නට ඔහෙ ටිකක්
ඉකි බිඳින්නට වෙලාවයි මේ මගෙ ලොවේ තව රැයක්
අතු අගිස්සෙන් ගිලිහිලා බිම වැටෙයි මුතු පිණි බිඳක්
මිය ඇදෙන්නට හදන හිත අස්වැසෙන්නට ඔහෙ ටිකක්
ඉකි බිඳින්නට වෙලාවයි මේ මගෙ ලොවේ තව රැයක්
බිම හලන්නට කඳුළු මෙච්චර උපදවන ඇස් දෙකක්
හිරි වැටෙන්නට හදන තනියම නැතිව උණුහුම බිඳක්
තව රිදෙන්නට අඬන විට ඇයි මටම මේ වගෙ හිතක්
මම කියන්නෙම දුකම හිමිවෙන හිතට තව එක නමක්
හිරි වැටෙන්නට හදන තනියම නැතිව උණුහුම බිඳක්
තව රිදෙන්නට අඬන විට ඇයි මටම මේ වගෙ හිතක්
මම කියන්නෙම දුකම හිමිවෙන හිතට තව එක නමක්
හිස තියන්නට මොහොතකට එක මගෙම වුනු උරහිසක්
හිමි නොවන්නට සසර මග මම කරන්නැති යම් පවක්
ඇහැ ඇරෙන්නට තවම බැරි මෙය නපුරු දුක සිහි නයක්
කවි ලියන්නෙම ඔයා ගැන අපෙ මතක මට මහ මෙරක්.
හිමි නොවන්නට සසර මග මම කරන්නැති යම් පවක්
ඇහැ ඇරෙන්නට තවම බැරි මෙය නපුරු දුක සිහි නයක්
කවි ලියන්නෙම ඔයා ගැන අපෙ මතක මට මහ මෙරක්.
No comments:
Post a Comment